Ξεροβούνι Ευβοίας.

 Τον περασμένο μήνα με τον ΣΦΟΣΠ Κρυστάλλης, πήγαμε στο Ξεροβούνι της Εύβοιας. Ένα σχετικά άγνωστο βουνό, αφού επισκιάζεται από τη γειτονική Δίρφυ, με την οποία χωρίζεται με ένα διάσελο. Αν και υπολείπεται σε υψόμετρο και δυσκολία ανάβασης σε σχέση με το δημοφιλή του γείτονα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ομορφιά της πορείας και τη ποικιλομορφία του τοπίου. Ενώ η Δίρφυς είναι ουσιαστικά ένας μεμονωμένος κώνος, πολύ δύσκολο να τον ανέβεις το χειμώνα κυρίως λόγω καιρικών συνθηκών, το Ξεροβούνι έχει ορθοπλαγιές, εσωτερικές κοιλάδες, κάποια μικρά βράχινα περάσματα και μια κορυφογραμμή με φανταστική θέα και γεμάτη δολίνες. "Μικρά Βαρδούσια" τα χαρακτήρισε εύστοχα κάποιος από την ομάδα, "Dolomiti Jr" θα συμπλήρωνα εγώ. Αν και έχει υψόμετρο μόνο 1450μ, το βουνό έχει έναν αλπικό χαρακτήρα ασυνήθιστο για το ύψος του.

Οι ακτίνες του πρωινού ήλιου

Πέτρες παντού

 Ξεκινήσαμε από το διάσελο που ενώνει τα δύο βουνά, συνεχίσαμε για 1 ώρα σε όμορφο ελατόδασος, μέχρι που βγήκαμε σε ξέφωτο και αντικρύσαμε τη σάρα που μας χώριζε από την κορυφογραμμη. Αφού τραβερσάραμε τη σάρα και βγήκαμε ψηλά, διαπιστώσαμε ότι στην πραγματικότητα, πως από την κορυφογραμμή μας χώριζε μία κοιλάδα την οποία έπρεπε να κατεβούμε και να ξανανεβούμε. Η πρόσβαση στην κορυφογραμμή γίνεται από ένα εύκολο βράχινο πέρασμα, το οποίο δίνει ένα ενδιαφέρον στη διαδρομή και σταματάει πριν γίνει κουραστικό ή επικίνδυνο. Κοντά στο λούκι είναι η προκορυφή των 1415 μέτρων, την οποία  ευτυχώς πετύχαμε με σχετικά λίγο αέρα και φοβερή διαύγεια. Από την κυρίως κορυφή μας χώριζε 1 ώρα πορείας μέσα από δολίνες, οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, επιλέγοντας εναλλακτική διαδρομή τραβερσάροντας τη σάρα στη νότια πλαγιά του βουνού. Η ανυπαρξία ξεκάθαρου μονοπατιού και το σαρθρό ανάγλυφο μας κούρασε, η θέα και η εναλλακτική διαδρομή μας αποζημίωσε. Η πορεία έγινε με ήλιο και χωρίς να βρούμε καθόλου χιόνι.

Η κοιλάδα όπως φαίνεται από το λούκι της κορυφογραμμής

To κολωνάκι της κορυφής και μία δολίνη

Η θέα από τη σάρα της νότιας πλευράς