Αρχές του Μάη και Σάββατο πρωί φορτώνουμε τα ποδήλατα με μια παρέα στο φέρι με προορισμό την Αιγίνα. Σχεδόν όλοι έχουμε ξαναπάει αρκετές φορές, παρ' όλα αυτά ανυπομονούμε να βρεθούμε στο κατ' εξοχήν, τουλάχιστον για εμάς τους Αθηναίους, ποδηλατικό νησί.
Τρώγοντας την κρύα πια μπουγάτσα στο κατάστρωμα και απολαμβάνοντας τον "καραβίσιο" φραπέ, αναρωτιέμαι για ποιό λόγο επιλέξαμε να ξυπνήσουμε από τα μαύρα χαράματα για να βρεθούμε σε ένα νησί που έχουμε επισκεφτεί πολλάκις και σε κάθε περίπτωση δεν έχει τις φοβερές παραλίες, ακόμα και με τα δεδομένα της Αττικής. Ίσως να είναι η διαδικασία του φέρι, το φόρτωνε-ξεφόρτωνε, μπες βγες από το λιμάνι, η μία ώρα και κάτι στο πλοίο, που σε μεταφέρει σε κλίμα διακοπών. Βοηθάει και το ίδιο το πλοίο, που θυμίζει εποχές που "βασιλοβάπορα" με γυναικεία ονόματα μας πήγαιναν σε μακρινά νησιά μετά από μία σύντομη "κρουαζιέρα" στο Αιγαίο.
Φτάνουμε στο λιμάνι. Στρίβουμε αριστερά και στην πρώτη ανηφόρα δίπλα στην Κολώνα σε χτυπάει η μυρωδιά του πεύκου. Η διαδρομή ακόμα υπό διαμόρφωση. Το νησί και το ανάγλυφο του, σου επιτρέπει τρεις τουλάχιστον διαδρομές και συνδυασμούς τους, ώστε να διαλέξεις ανάλογα με το επίπεδο, τη διάθεση και το χρόνο. Tελικά επιλέγουμε να ξεκινήσουμε με τη βορεινή ακτή, έχοντας τη θάλασσα στα αριστερά μας. Διαδρομή πολύ ήσυχη περνάει από κάποια όμορφα παλιά εξοχικά και το 80ς θέρετρο της Σουβάλας, στάση στη Βαγία για ραχάτι στην παραλία. Κάποιοι τολμούν τη βουτιά, οι υπόλοιποι αρκούμαστε σε δύο μπύρες κάτω από τα αλμυρίκια, πού όρεξη για Αφαία αυτή τη φορά, επιστροφή στην πόλη μέσω Μεσαγρού. Το τοπίο αλλάζει, τα σπίτια αραιώνουν, η βλάστηση πυκνή κατά τόπους και μία χορταστική κατηφόρα με πανοραμική θέα πριν την Αίγινα. Συνεχίζουμε για Πέρδικα στην κλασική διαδρομή του νησιού, η θάλασσα συνέχεια δίπλα μας, τσιμπάμε κάτι δίπλα στο λιμανάκι, την camera obscura πάλι δεν την προλάβαμε, δεν πειράζει να μένει πάντα κάτι σαν εκρεμμότητα.
Η ομορφιά του νησιού βρίσκεται στις μικρές γωνιές, χωρίς τίποτα το συγκλονιστικό όμως, ώστε να μην γίνεται το νησί top προορισμός και έτσι ώστε να σε αφήνουν να το απολαύσεις χωρίς άγχος: μία συμπαθητική πρωτεύουσα, χωρίς να είναι όμως κάτι το ιδιαίτερο ακόμα και για τα δεδομένα του Σαρωνικού, μικρά κολπάκια με όμορφα ξωκλήσια, αλλά και κουφάρια εγκαταλελειμένων ξενοδοχείων, καθαρά νερά, αλλά με μικρές αμμουδιές, πευκώνες και φρυγανότοποι, και μία πολύ όμορφη κόντρα να καταλήγει στο Ναό της Αφαίας.
