Για την ακρίβεια στο τέλος του χειμώνα, ο οποίος δεν διέφερε και πολύ από άνοιξη βέβαια φέτος. Δύο ποδηλατικές βόλτες μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω ένα μεγάλο μέρος του βουνού, 8 χρόνια μετά την τελευταία πυρκαγιά που κατέστρεψε το βουνό.
Το να πει κανείς πως η φύση έχει ανακάμψει είναι μάλλον υπερβολή. Σε ένα μεγάλο μέρος του βουνού η κατάσταση είναι μάλλον μη αναστρέψιμη. Οι απανωτές πυρκαγιές , η διάβρωση και πάνω από όλα η υπερβολική επέκταση των οικισμών δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ωστόσο πάντα υπάρχουν όμορφες γωνιές και ευχάριστες εκπλήξεις που αποζημιώνουν για την απόφαση να ιδρώσει κανείς στις απότομες ανηφόρες του βουνού: κοιλάδες όπου δεν υπάρχει κανένα οπτικό ή ηχητικό δείγμα ανθρώπινης παρουσίας, μία τεχνητή λίμνη (με λιγοστό νερό αυτό το χειμώνα βέβαια), ένα παλιό υδραγωγείο, ρεματιές με έντονη βλάστηση και πάνω από όλα, η απέραντη θέα ιδιαίτερα της μέρες που φυσάει βοριαδάκι που δροσίζει και φέρνει και τη μυρωδιά της θάλασσας από τον Ευβοικό.
Οι διαδρομές σε αδρές γραμμές 1) Σταμάτα κοντά στο κτήμα Κοκκότου, γήπεδο και από εκεί σε αρκετά νεροφαγωμένο χωματόδρομο στην τεχνητη λίμνη Ραπεντώσας - Νέα Μάκρη
2) Παλιά Πεντέλη - Καλλιθέα - Ντράφι - Πικέρμι και εκεί συνέχεια στις όμορφες και ήσυχες ασφάλτινες διαδρομές των Μεσογείων με κέντρο τα Σπάτα. Υπάρχει και η δυνατότητα μάλλον για μεγαλύτερο κύκλο μέχρι Καλλιτεχνούπολη και από εκεί Νέο Βουτζά και Ραφήνα, στα υπ' όψιν για αργότερα.
