Με ποδήλατο στον Βόρειο Υμηττό.

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς τον Υμηττό είναι με το ποδήλατο. Το βουνό αυτό είναι το καλύτερο για ποδηλασία κοντά στην Αθήνα. Η Πάρνηθα έχει το προνόμια να είναι κοντά στην Αθήνα και ταυτόχρονα να σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι βαθιά μέσα στη φύση, ωστόσο έχει πολλά άχαρα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσεις στο δάσος, ενώ τα ομορφότερα σημεία της βρίσκονται μέσα σε ρεματιές και στενά μονοπάτια. Γι' αυτό προτιμώ να την περπατώ.

 Αντίθετα ο Υμηττός πεζοπορικά είναι μονότονος, ίσως και άχαρος. Με το ποδήλατο όμως, αφού πάρεις την κρυάδα της αρχικής ανηφόρας, απολαμβάνεις πολλά χιλιόμετρα σε ήπιο ανάγλυφο. Αν και βρίσκεσαι μέσα στη φύση, είσαι σε συνεχή επαφή με την πόλη, οπτική ή τουλάχιστον ηχητική. Οι πληγές που δημιούργησε η πόλη είναι εμφανείς. Από την άλλη η σκέψη ότι το βουνό έχει γίνει πολλές φορές κρανίου τόπος και συνεχώς δείχνει σημάδια μερικής έστω αναγέννησης, είναι  ελπιδοφόρο.

 Πολλές από τις διαδρομές αυτές μπορεί να τις κάνει κανείς χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τέλος ο Υμηττός αν και είναι τόσο κοντά στην πόλη, και υποβαθμίζεται συνεχώς υπό την πίεση των οικιστικών αλλά κυρίως άλλων χρήσεων, δεν έχει την αίσθηση ενός τακτοποιημένου και "τεχνητού" περιαστικού δάσους, αλλά έχει σημεία πυκνόφυτα, αγρια, ομαλά οροπέδια κλπ.

 Δύο διαδρομές που έκανα πρόσφατα στον Βόρειο Υμηττό μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες. Η πρώτη είναι μία κυκλική με αφετηρία και τέλος το σταθμό της Δουκ. Πλακεντίας. Έχει αρκετή ανηφόρα, αλλά και φανταστική θέα προς το λεκανοπέδιο, τη ρεματιά της κορυφής του Υμηττού και τα Μεσόγεια. Εγώ την έκανα με το Specialized Sirrus, ένα ποδηλατο κάτι μεταξύ fitness και trekking και ήμουν οριακά. Θα συνιστούσα καλύτερα να το κάνεις κάποιος με trekking και mountain bike ακόμα καλύτερα, γιατί έχει πολλές κοτρώνες, ιδαίτερα στην τελική ανηφόρα μέχρι το διάσελο των 600μ. 

Τη δεύτερη την έκανα πριν λίγες μέρες και ευτυχώς είχα και φωτογραφική μαζί μου, αν και το φως δεν ήταν και το καλύτερο. Η διαδρομή αυτή είναι πιο εύκολη, γιατί κινείται πιο χαμηλά. Στο ορεινό της κομμάτι δεν έχει την ομορφιά της πρώτης, γιατί από χαμηλά η πόλη δείχνει πιο έντονα τα κουσούρια της. Η ομίχλη από τα τζάκια, η περιφερειακή που μαχαιρώνει το βούνο, η suburbia των Μεσογείων, νεκροταφεία, γήπεδα, χωματερές, όλα με την τάση να ανεβαίνουν προς τα πάνω. Από την άλλη το δάσος που κάηκε πρόσφατα στα Γλυκά Νερά, να έχει αρχίσει να αναγεννάται και να σου δίνει ελπίδα. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν το κομμάτι μετά την Παιανία που φτάνει στο Κορωπί, περνώντας μέσα από το Καρελλά. Ήσυχη διαδρομή μέσα από κτήματα και αγροικίες, αμπέλια, ελαιώνες, και φυστικιές. Και πολλές διασταυρώσεις που δημιουργούν νέες απορίες. Πού να οδηγούν αυτοί οι δρόμοι; Υπάρχουν αρκετές διαδρομές ακόμα να κάνω, με πρώτη μία διάσχιση από Κορωπί - Καισαριανή.

 

φώτο Κ. Καταβούτας