"Πράσινα" δώρα

Φέτος τα Χριστούγεννα, μπορούμε να κάνουμε ένα δώρο στον πλανήτη: να μην ψωνίσουμε τίποτα (τουλάχιστον περιττό). Η ενέργεια για την κατασκευή, τη μεταφορά και τη συσκευασία όλων αυτών των δώρων που τα περισσότερα καταλήγουν στα σκουπίδια σύντομα, είναι ανυπολόγιστη.

Από το site www.dothegreenthing.com βρήκαμε πώς μπορούμε να αγοράσουμε "τίποτα" από το amazero.com.

Διαδρομή 1 Άνω Μελίσσια-Δουκ. Πλακεντίας

Ενώνει το κέντρο των Μελισσίων με το Μετρό.
Βασικά κινείται στη χάραξη του διαδημοτικού ποδηλατόδρομου που στα Βριλήσσια σχεδόν ολοκληρώθηκε, στα Μελίσσια όμως ακόμα δεν ψηφίστηκε, για τους γνωστούς αστείους λόγους.
Έχει ήπια κλίσης και περνάει από όμορφα σημεία (ρέμα Χαλανδρίου, πευκοδάσος Μελισσίων και Βριλησσίων. Kάντε κλικ εδώ για να δείτε πιο πολλές λεπτομέρειες.

Το ποδήλατο σαν καθημερινή μετακίνηση.

Το ποδήλατο κερδίζει όλο και πιο πολύ έδαφος τα τελευταία χρόνια, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα. Τα Σαββατοκύριακα είναι πλέον αρκετοί αυτοί που το χρησιμοποιούν για να αθληθούν μέσα στην πόλη ή έξω από αυτήν. Διάφορες ομάδες οργανώνουν ποδηλατοβόλτες που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο. Όλα αυτά είναι θετικά, ωστόσο λίγοι ακόμα, με εξαίρεση συγκεκριμένες πόλεις (Θεσσαλία, Κως) καί ίσως το κέντρο της Αθήνας το χρησιμοποιούν για τις καθημερινές μετακινήσεις τους. Οι συνηθισμένοι λόγοι που ακούω είναι δύο και οι δύο απόλυτα κατανοητοί: η έλλεψη αίσθησης ασφάλειας και οι μεγάλες ανηφόρες.
Γι'αυτό θα προσπαθήσω να προσθέσω χάρτες με διαδρομές που χρησιμοποιώ και προτείνω, με επίκεντρο τα βόρεια προάστεια όπου μένω.
Οι διαδρομές διαλέχτηκαν ώστε να είναι ασφαλείς, γρήγορες και ευχάριστες, Γι'αυτό καμία δεν περνάει από λεωφόρο, το μεγαλύτερο μέρος τους είναι σε ποδηλατόδρομους, πάρκα, πεζόδρομους και στενάκια. Επίσης ενώνουν κεντρικά σημεία, ώστε να ενδιαφέρουν κάποιο κόσμο, με το συντομότερο δυνατό τρόπο.
Χάρτες για διάφορες περιοχές της Αθήνας υπάρχουν και στο
http://www.podilates.gr/?q=node/657

Data centers που θερμαίνουν σπίτια

Είναι ίσως άγνωστο, αλλά το διαδίκτυο συμμετέχει και αυτό στις εκπομπές CO2. Tα τεράστια data centers, όπου αποθηκεύεται όλη η πληροφορία, έχουν τεράστιους υπολογιστές που δουλεύουν συνέχεια και χρειάζονται τεράστια κλιματιστικά για να διατηρούν τη θερμοκρασία σταθερή.
Ένα τέτοιο κέντρο θα κατασκευαστεί κάτω από τον καθεδρικό Uspenski του Ελσίνκι από την εταιρία Academica. Η ενέργεια που θα εκλύεται από το κέντρο αυτό θα χρησιμοποιείται για να θερμάνει 500 σπίτια στη γύρω περιοχή.
Πηγή www.treehugger.com

Mη στολίσετε Χριστουγεννιάτικο δέντρο, φυτέψτε ένα.

Τώρα τα Χριστούγεννα, αντί να στολίσουμε ένα πλαστικό δέντρο ή ακόμα χειρότερα ένα πραγματικό αλλά νεκρό, είναι καλύτερο να στολίσουμε ένα πραγματικό, στη γλάστρα ή στον κήπο. Γιατί όπως αναφέρει και ο ΕΔΑΣΑ (εθελοντές δασοπυροσβέστες Αττικής) στο δελτίο τύπου του:

Κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες δέντρα, κυρίως έλατα, κόβονται για να χρησιμοποιηθούν ως χριστουγεννιάτικα δέντρα και μετά την πάροδο των εορτών πετιούνται στους δρόμους. Αν και τα δέντρα αυτά προέρχονται από φυτώρια και δεν κόβονται από δάση, εν τούτοις δίνουν έναν αρνητικό συμβολισμό: «κόβω ένα δέντρο ζωντανό, το στολίζω για 20 ημέρες και μετά το πετάω».Σε μια χώρα που οι φωτιές έχουν κατακάψει τα δάση μας (Πάρνηθα,Πελοπόννησος, Εύβοια, Γράμμος, Ρόδος, Β.Α. Αττική και η λίστα συνεχίζεται σχεδόν σε όλη την επικράτεια του Ελλαδικού χώρου) πρέπει να αλλάξουμε.Πρέπει να δώσουμε μια άλλη αξία στο περιβάλλον.Μπορούμε να κάνουμε κάτι αυτά τα Χριστούγεννα, για να δώσουμε έναδιαφορετικό μήνυμα.Φέτος ας αναζητήσουμε στα φυτώρια ζωντανά χριστουγεννιάτικα δέντρα, όχικατ’ ανάγκη έλατα, για να στολίσουμε. Όσοι κάτοικοι έχουμε μονοκατοικίες ήμένουμε σε πολυκατοικίες με κήπους ή ακάλυπτους, μπορούμε εκεί να ταφυτέψουμε και να τα στολίσουμε .Όσοι πάλι δεν έχουμε κήπο, μπορούμε μετά τις γιορτές να πάμε σε μιααναδάσωση που θα οργανωθεί με τα δικά μας δέντρα.Ας δείξουμε όλοι οι πολίτες την ευαίσθητη πλευρά μας σύμφωνα και με τοπνεύμα των Χριστουγέννων , ας παλέψουμε όλοι μαζί για το περιβάλλον, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας, βοηθώντας τη φύση που τόσοαπλόχερα μας δίνει την ίδια τη ζωή .Φυτεύετε δέντρα στα μπαλκόνια, τους κήπους, τις αυλές.Βγάλτε φωτογραφίες και video και στείλτε τα παντού, ώστε να μεταδώσουμεένα θετικό μήνυμα για τη φύση. Ας δείξουμε ότι είμαστε ενεργοί πολίτες σε έναν ζωντανό πλανήτη.
Περισσότερα www.edasa.gr

Blackle: το "πράσινο" Google, ή μήπως όχι?

Με τη συνεχιζόμενα αυξανόμενη ευαισθησία των πολιτών για το περιβάλλον, πολλοί ισχυρίζονται ότι παρέχουν "πράσινες" υπηρεσίες ενώ αυτό δεν συμβαίνει: υβριδικά SUV, "βιοκαύσιμα", αντιστάθμιση αεροπορικών ταξιδιών με φύτευση δέντρων για να μπορούμε να πάμε τριήμερο στο Ντουμπάι.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το Blackle: η "πράσινη" εναλλακτική του Google. Ίσως έχετε λάβει το γνωστό mail που λέει ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα εκμεταλλευόμενο τη μαύρη οθόνη καταναλώνει λιγότερη ενέργεια από το λευκό, παραδοσιακό Google. Εγώ προσωπικά το είχα λάβει και το είχα πιστέψει χωρίς να εξοικονομήσω ούτε ένα Watt. Γιατί όπως λέει και ο ηλεκτρονικός μηχανικός Χρήστος Βοσνίδης:

Οι TFT οθόνες καταναλώνουν ακριβώς την ίδια ενέργεια, οτιδήποτε και αν απεικονίζουν.
Η τεχνολογία που χρησιμοποιούν για την απεικόνιση χρώματος βασίζεται στην ύπαρξη πολωμένου οπισθίου φωτισμού (backlight) και την χρήση χρωματιστών στοιχείων LCD, τα οποία βγαίνουν σε κόκκινο, πράσινο και μπλε.
Το backlight δουλεύει πάντα, η ποσότητα όμως του φωτός που διέρχεται από τα στοιχεία LCD ρυθμίζεται ανάλογα με την τάση που εφαρμόζεται πάνω σε αυτά. Η αυξομείωση της τάσης έχει σαν αποτέλεσμα τη μεταβολή της γωνίας πόλωσης του στοιχείου, η οποία κινείται ανάμεσα στις ακραίες καταστάσεις της κάθετης πόλωσης (δεν περνάει φως) και της παράλληλης πόλωσης (περνάει το σύνολο της ακτινοβολίας).
Ακόμη και όταν η οθόνη δείχνει κάτι μαύρο, με προσεκτική παρατήρηση καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ακριβώς μαύρο, αλλά αρκετά σκούρο γκρι, και αυτό επειδή το φως του backlight είναι μεν πολωμένο, αλλά με μικρές αυξομειώσεις στη γωνία πόλωσης.
Τώρα για το blackle, πρόκειται για site ανεξάρτητο, το οποίο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτόν τον urban legend προκειμένου να βγάλει χρήματα από τις διαφημίσεις που παρουσιάζει.

Eίναι η πυκνή δόμηση λύση για τη μείωση των εκπομπών του CO2? To Hong Kong δείχνει πως όχι

Μέσα στη συζήτηση που γίνεται σχετικά με το πώς μπορεί να γίνει η μείωση των εκπομπών CO2 παγκοσμίως, κερδίζει έδαφος η άποψη ότι πρέπει να ζούμε σε πυκνοδομημένες πόλεις με ουρανοξύστες για να μειωθούν οι ανάγκες για μετακίνηση. Τη θεωρία αυτή αναπτύσσει και στο βιβλίο του Green Metropolis o David Owen.

Είναι βέβαια απολύτως αληθές ότι η δημιουργία "συμπαγών" πόλεων με πυκνοδομημένο κέντρο είναι βιώσιμη επιλογή, σε αντίθεση με την επέκταση των πόλεων και τη δημιουργία προαστείων, κάτι που βιώνουμε στην Αθήνα με την χωρίς νόημα επέκταση προς βορρά και ανατολή.

Η αλήθεια όμως είναι πάντα πιο σύνθετη. Ομάδα Νορβηγών επιστημόνων δείχνει ότι το Χονγκ Κονγκ, μία πόλη που υμνείται από πολλούς για την υψηλή της πυκνότητα και τις λίγες μετακινήσεις που παράγει, είναι η χώρα με το δεύτερο μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα στον κόσμο. Αιτία η πλήρης εξάρτηση της από το εισαγόμενο εμπόριο.

Περισσότερα στο http://www.independent.co.uk/environment/hong-kongs-carbon-footprint-second-highest-in-world-1831695.html

Superadobe.Χτίζοντας με χώμα σε μια σεισμογενή περιοχή.

O Ιρανός αρχιτέκτονας Νader Khalili τη δεκαετία του '70 δημιούργησε την τεχνική δόμησης superadobe, μία εξελιγμένη εκδοχή της παραδοσιακής δόμησης με adobe, τα γνωστά μας πλιθιά. To 1984 η ΝASA έδειξε ενδιαφέρον για το superadobe για πιθανούς μελλοντικούς σταθμούς στον Άρη και τη Σελήνη.

Αργότερα δημιούργησε την μη κερδοσκοπική οργάνωση CalEarth με σκοπό τη διάδοση του superadobe. H ιδέα του είναι απλή: χώμα μπαίνει σε σακιά τα οποία τοποθετούνται το ένα πάνω από το άλλο σχηματίζοντας την τοιχοποιία. Σαν πρόσθετο χρησιμοποιείται τσιμέντο, ενώ για να αυξηθεί η συνοχή μεταξύ των στρώσεων με τα σακιά τοποθετείται συρματόπλεγμα.

Η πολιτεία της Καλιφόρνια, με τη μεγάλη σεισμικότητα, έχει πιστοποιήσει το σύστημα αυτό ως ασφαλές απέναντι στους σεισμούς. Ωστόσο η διάδοση του ακόμα είναι μικρή. Μάλλον οι δυτικές κοινωνίες είναι διστακτικές απέναντι σε ό,τι δεν έχει σκυρόδεμα και ατσάλι.

Περισσότερο στο www.calearth.org

Ηλεκτρονικοί υπολογιστές: Και αυτοί παράγουν το CO2. Πώς να το μειώσουμε?

To τμήμα Πληροφορικής και Επικοινωνιών του ΤΕΕ, έχει εκδώσει έναν οδηγό για το πώς να μειώσουμε την κατανάλωση ενέργειας κατά την αγορά και χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Έχει ενδιαφέρον. Κρατώ το συμπέρασμα ότι ο πιο "πράσινος" υπολογιστής είναι αυτός που ήδη έχουμε.

http://www.e-tee.org.gr/images/documents/Green-ICT.pdf

Ποδηλατώντας με ασφάλεια

Αμερικάνικη έρευνα μελέτησε ατυχήματα τη δεκαετία του 2000, ομαδοποιώντας τα ανά κατηγορία τα αποτελέσματα έχουν ενδιαφέρον για να μας υπενθυμίζουν τα είδη των κινδύνων που αντιμετωπίζουμε ποδηλατώντας, χωρίς ποδηλατόδρουμους, και σε εμπλοκή με την οδική κυκλοφορία. Έχουμε και λέμε λοιπόν: (όλη η μελέτη στο http://www.coloradoan.com/assets/pdf/G2145791111.PDF)

Συγκρούσεις σε κάθετες διασταυρώσεις 60%

Κίνηση αντίθετα σε μονόδρομο 8%

Προσπεράσεις σε διασταύρωση 13%

Σε διασταύρωση με κίνηση σε αντίθετη κατεύθυνση 9%

Ποδήλατα στον ΗΣΑΠ όλες τις ώρες (δοκιμαστικά για ένα μήνα)

Θετικό αναμφίβολα. Ας ελπίσουμε ότι θα λειτουργήσει και ότι θα επεκταθεί

(Η εικόνα από το podilates.gr)

Κlara Zenit. Mια βιοκλιματική αστική ανάπλαση.

H δεκαετία του ’50 και του ’60 το κέντρο της Στοκχόλμης γέμισε με τεράστια κτήρια γραφείων, κακέκτυπα του Μοντερνισμού, υποβαθμίζοντας το κέντρο, το οποίο άδειαζε μετά τις 6 το απόγευμα.
Το Klara Zenit ήταν ένα από αυτά: τεραστίων διαστάσεων, με υπερβολικά μεγάλο φέροντα οργανισμό, ελάχιστα ανοίγματα είχε σαν σκοπό να αντέχει πυρηνική επίθεση και στέγαζε υπολογιστές ζωτικής σημασίας των ταχυδρομείων της Σουηδίας. Γρήγορα φάνηκε ότι ήταν ένα άχρηστο και ακριβό έργο. Το 2003 το κτήριο αυτό ανακατασκευάστηκε από το γραφείο Equator Europe, στα πλαίσια της προσπάθειας του Δήμου της Στοκχόλμης να αναγεννήσει το κέντρο της πόλης.
O στόχος ήταν να στεγάσει διάφορες χρήσεις (γκαράζ στο υπόγειο, καταστήματα στο ισόγειο, γραφεία στους ορόφους και 100 νέες κατοικίες) και να αναβαθμιστεί αισθητικά. Στην πρόσοψη προστέθηκαν υαλοστάσια για να εκμεταλλεύεται καλύτερα την ηλιακή ενέργεια, ενώ δημιουργήθηκαν μεγάλοι φωταγωγοί για να διεισδύει το φώς σε όλο το κτήριο. Οι νέες κατοικίες φτιάχτηκαν στο δώμα, δημιουργώντας μια νέα κοινότητα, με αρκετούς κοινόχρηστους χώρους, ενώ διατάχτηκαν με βάση μια ευθεία διαγώνια σε σχέση με το δρόμο με σκοπό να εκμεταλλευτούν καλύτερα τη θέα προς την πόλη.
Το έργο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση για το πώς μπορεί να αναβαθμιστεί το κέντρο της πόλης, ενισχύοντας την κατοικία, με «βιοκλιματική» λογική και έμφαση στους δημόσιους χώρους.

Πηγή: Architecture Week

www.equator-europe.com

Χημική τουαλέτα που παράγει κόμποστ

κόμποστ από ανθρώπινα περιττώματα! Φαίνεται αηδιαστικό, αλλά φαίνεται ότι δουλεύει. Πρόσφατα πιστοποιήθηκε και από το δήμο του Όστιν στο Τέξας

"Το τσιμεντένιο μανιτάρι": Μια πρωτότυπη πρόταση για τα τσιμεντένια πολυβολεία της Αλβανίας

Η Αλβανία των 3.000.000 κατοίκων, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, κατασκεύασε 750.000 τσιμεντένια πολυβολεία, για να προστατευτεί από υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς. Κατανάλωσε 3 φορές περισσότερο σκυρόδεμα από τη γραμμή Μαζινό.

Στο Αλβανικό τοπίο τα πολυβολεία κυριαρχούν

Η αλβανική κοινωνία από τότε άλλαξε, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των πολυβολείων παραμένει εκεί. Κάποια από αυτά καταστράφηκαν, λίγα από αυτά βρήκαν μια αυτοσχέδια χρήση, αλλά η πλειοψηφία τους το χρησιμεύει μόνο σαν φόντο για φωτογραφίες.

Πολυβολεία που βρήκαν μία κάποια χρήση

Κατεστραμμένα πολυβολεία

Δύο φοιτητές του Πολυτεχνείου του Μιλάνου (Gyler Mydyt και Elian Stefa)τα ονόματά τους), σε μία εργασία προτείνουν την μετατροπή τους σε οικοτουριστικά καταλύματα. Κίνητρο τους η διατήρηση της μνήμης, η ανάπτυξη του οικοτουρισμού και η επανάχρηση κάποιων ήδη κτισμένων "υποδομών". Επιλέγουν 3 τυπολογίες (πεδινά, ορεινά και αστικά πολυβολεία) και προτείνουν τη μετατροπή τους κάποιων από αυτά σε καταλύματα, αστικά WC, περιπτερα πληροφοριών, καφέ κλπ. Οι εργασίες που προτείνουν απλές: καθαρισμός, προσθήκη πόρτας και παραθύρου και ενός κρεβατιού ή γραφείου.

Όλα αυτά ίσως να ακούγονται αφελή ίσως και πολυτέλεια για μια κοινωνία σαν την αλβανική που έχει άλλες προτεραιότητες, αλλά θέτουν το ερώτημα στη σωστή του βάση. Τι κάνουμε με τα κτίσματα που ήδη υπάρχουν, την εποχή της κλιματικής αλλαγής και με βάση την ανάγκη για ανακύκλωση-επανάχρηση? Και στη χώρα μας έχουμε αρκετά κτίσματα που ρημάζουν και περιμένουν μια έξυπνη επανάχρηση (σταθμοί ΟΣΕ σε χωριά, πλίνθινα και πέτρινα σπίτια σε ημιεγκαταλελειμένα χωριά, "κελιά"-ξερολιθιές στα νησιά κλπ).

Πηγή www.inhabitat.com

Le Manable. Eνα σπίτι από "σκουπίδια"

Στην Argentan της Νορμανδίας, στη Γαλλία, το 2007 πραγματοποιήθηκε ένα ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό-κοινωνικό πείραμα. Για τρεις μήνες μια ομάδα αρχιτεκτόνων, φιλοσόφων σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα κατασκεύασαν μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, επαναχρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα που αλλιώς θα πήγαιναν στα σκουπίδια.

Το κτήριο ονομάστηκε “Le Manable” που σημαίνει το κατοικείν στα νορμανδικά. Αυτοί που το οραματίστηκαν θέλησαν να δημιουργήσουν, στην πόλη αυτή των 20000 κατοίκων και του 20% ανεργίας, ένα χώρο όπου κανείς θα μπορεί να μαγειρέψει, να πιεί ένα καφέ, να μπει στο ιντερνέτ, όλα αυτά δωρεάν, καθώς και ένα χώρο για δωρεάν συναυλίες το καλοκαίρι και όπου τα παιδιά θα διδάσκονται φιλοσοφία και κηπουρική. Η ομάδα, που αποτελούνταν από την τοπική κοινωνία, μάζεψε ξύλα, έπιπλα, κοντέινερς, τούβλα, γυαλιά από όλη την γύρω περιοχή και για τρεις μήνες δούλεψε δημιουργώντας έναν φιλόξενο χώρο για όλη την κοινότητα.

http://www.constructlab.net/fichiers/_cat0141_88958_le-manable.pdf

Ποδήλατο που χωράει σε βαλίτσα!

Το πρωτότυπο eco//07 του μεξικάνου σχεδιαστή Victor Aleman, φιλοδοξει να δώσει νέα ώθηση στα "σπαστά" ποδήλατα, που είναι τόσο δημοφιλή τελευταία. Μέσα από μία πρωτοποριακή σχεδίαση που χρησιμοποιεί μια σείρα από άρθρώσεις στις ρόδες και το σκελετό του ποδηλάτου, επιτρέπει αφού το αποσυναρμολογήσουμε να το μεταφέρουμε μέσα σε μία βαλίτσα, κάνοντας το εύκολο στη μεταφορά στο τρένο και το μετρό.

Το αν πρόκειται να κυκλοφορήσει εμπορικά και να έρθει στην Ελλάδα, άγνωστο...

Mήπως τώρα?

Για ακόμα μία φόρα, (τρίτη αν δεν έχασα το μέτρημα) θα γίνει προσπάθεια για να εγκριθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο Μελισσίων η κατασκευή του τμήματος του διαδημοτικού ποδηλατοδρόμου Ψυχικο - Εκάλη. Την Τετάρτη 7 Μαρτίου στο Δημαρχείο Μελισσίων στις 8.3ο. Ας ελπίσουμε να είναι η τελευταία.

Η εικόνα απο το www.podilates.gr

Κalundborg: ενα διαφορετικό βιομηχανικό πάρκο

Νερό που αποβάλλεται από τα διυλίστηρια επεξάργαζεται και στέλνεται στη μονάδα παραγωγής ενέργειας

Ατμός από το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας μεταφέρεται σε άλλα εργοστάσιο και την πόλη

Το κλειστό σύστημα του Kalundorg

Στο Kalundborg της Δανίας λειτουργεί ένα πρωτοποριακό βιομηχανικό πάρκο, που, εφαρμόζοντας της αρχές της βιομηχανικής οικολογίας, προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις ενός συνόλου βιομηχανιών στο οικοσύστημα.

Στόχος της βιομηχανικής οικολογίας είναι να αντιμετωπίσει τη βιομηχανία, όχι σαν ένα ανοιχτό σύστημα που εισάγει ενέργεια και πρώτες ύλες και εξάγει προιόντα και απόβλητα, αλλά σαν ένα κλειστό σύστημα, όπου τα απόβλητα μιας βιομηχανίας χρησιμοποιούνται σαν πρώτες ύλες κάποιας άλλης. Σε μια αρκετά φιλόδοξη προσπάθεια παραλληλίζει τη βιομηχανία με το οικοσύστημα και προσπαθεί να εφαρμόσει τους νόμους της φύσης στη βιομηχανία.

Στο παράδειγμα του Kalunborg συμμετέχουν ο τοπικός δήμος, έξι βιομηχανίες και μία εταιρία διαχείρισης απορριμμάτων. Ο στόχος του προγράμματος είναι να δημιουργήσει ένα, όσο το δυνατό, κλειστό σύστημα, ότι εξάγεται από κάθε βιομηχανία (ενέργεια, απόβλητα κλπ.) θα χρησιμοποιείται από κάποια άλλη. Μεταξύ των βιομηχανιών είναι ο μεγαλύτερος σταθμός ενέργειας της χώρας, βιομηχανία κατασκευής γυψοσανίδων, μία φαρμακοβιομηχανία, διυλιστήρια κλπ.

Πώς εφαρμόζεται η έννοια του κλειστού συστήματος

Η ενέργεια που αποβάλλεται από το σταθμό ενέργειας χρησιμοποιείται με τη μορφή ατμού για τις υπόλοιπες βιομηχανίες και για τη θέρμανση της πόλης.

Το νερό που αποβάλλεται από τις βιομηχανίες, αφού επεξεργαστεί σε κάποιο βαθμό, χρησιμοποιείται από το σταθμό ενέργειας.

Το θείο που αποβάλλεται κατά την παραγωγή ενέργειας χρησιμοποιείται στην παρασκευή γυψοσανίδων.

Το 80% των απορριμμάτων της βιομηχανίας και της διπλανής πόλης ανακυκλώνονται και το υπόλοιπο 20% καίγεται παράγοντας ενέργεια και θερμαίνοντας το 1/3 των νοικοκυριών.

Πηγή: http://www.symbiosis.dk/

Like a rolling stone. Bιοκλιματικά "τροχόσπιτα"

To πρωτότυπο που παρουσίασε, επηρεασμένο από την παράδοση της αέναης μετακίνησης των τσιγγάνων, το σλοβακικό γραφείο Nice Architects, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Πρώτον είναι ενεργειακά αυτόνομο. Κάποια από αυτά κινούνται με μικρές ανεμογεννήτριες, κάποια με φωτοβολταικά. Έχουν σύστημα ανακύκλωσης των «γκρίζων» νερών. Ο σκελετός είναι κατασκευασμένος από ξύλο, ενώ το κέλυφος από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, εξασφαλίζοντας έτσι μόνωση από ακτινοβολία.

Επιπλέον όμως οι «κατοικίες» αυτές μπορούν να σχηματίσουν ενεργειακές και κοινωνικές «κοινότητες». Έτσι όταν δεν υπάρχουν αέρας ή ήλιος, εξασφαλίζεται ότι θα υπάρχει ενέργεια για όλη την κοινότητα.

Κάθε μονάδα έχει εμβαδό 25 μ^2 και μπορεί να στεγάσει 2 άτομα. Το καλοκαίρι η μονάδα ανοίγει δημιουργώντας 2 κομμάτια: έτσι ο χώρος που χρησιμοποιείται για τραπεζαρία το χειμώνα μετατρέπεται σε γραφείο και βεράντα.

Περισσότερα: http://nicearchitects.sk/

Σχεδιάζοντας μια βιώσιμη συνοικία: Vauban στη Γερμανία.

Υπάρχουν κάποιες χώρες που προσπαθούν στην πράξη να μειώσουν την εξάρτηση τους από το ΙΧ, όπου σχεδιάζουν νέες συνοικίες με τις αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού και προτεραιότητα στις δημόσιες μεταφορές, και όπου όταν απελευθερώνεται κάποιος χώρος δεν ζητούν όλοι να γίνει «πράσινο» γιατί πολύ απλά έχουν εδώ και δεκαετίες αρκετά πάρκα και δάση δίπλα στα σπίτια τους. Ας δούμε λοιπόν πως το καταφέρνουν αυτό ελπίζοντας να το δούμε σύντομα και στα μέρη μας.

Το 1991 το στρατόπεδο του Vauban, 3 χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Freiburg στη Γερμανία, εκκενώθηκε από το Γαλλικό Στρατό που στάθμευε εκεί μετά τον πόλεμο. Από το 1993 ξεκίνησε ο σχεδιασμός μιας νέας συνοικίας για 5000 κατοίκους και 500 εργαζόμενους. Η αρχή τους ήταν το «Μαθαίνουμε σχεδιάζοντας» (learning while planning) μια διαδικασία ανοικτή και χωρίς προαπαιτούμενα με βασικές αρχές την ευελιξία και τη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας. Από την αρχή η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και το σχεδιασμό ήταν αποφασιστική και κατέληξε σε ένα πρωτοποριακό σχέδιο: μία πόλη φιλική στον πεζό και τον ποδηλάτη, μία πόλη όπου το ΙΧ είναι πολυτέλεια, μία πόλη από το μέλλον.

Δημιουργήθηκε το Forum Vauban, μια ένωση των κατοίκων με τη μορφή Μη Κυβερνητικής οργάνωσης. Σκοπός της δεν ήταν μόνο να συντονίζει, αλλά και να προτείνει λύσεις σε θέματα πολιτικής και σχεδιασμού και ο ρόλος της ήταν ισάξιος με αυτούς του δήμου και των μελετητών.

Οι βασικές στόχοι κατά το σχεδιασμό ήταν:

• Οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των σπιτιών και της εργασίας ή των κοινοχρηστών χώρων για να βοηθούν τις μετακινήσεις με τα πόδια ή το ποδήλατο. H Vauban διαθέτει 600 θέσεις εργασίας έτσι ώστε οι κάτοικοι της να μην αναγκάζονται να μετακινούνται σε μεγάλες αποστάσεις.
• Η χαμηλή δόμηση. Δόθηκαν κίνητρα για να χτιστούν κατοικίες μικρής κλίμακας, είτε από τους κατοίκους, είτε από μικρές κατασκευαστικές. Αποκλείστηκαν όμως οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες, όπως όμως και οι μονοκατοικίες γιατί θεωρήθηκαν μη «βιώσιμες».
• Η προστασία του περιβάλλοντος. Προστατεύτηκαν το ήδη υπάρχοντα δέντρα, κατασκευάστηκε σύστημα συμπαραγωγής θέρμανσης σε κλίμακα συνοικίας, δόθηκαν κίνητρα για τη χρήση ηλιακής ενέργειας. Όλα τα σπίτια κατασκευάστηκαν με χαμηλά ενεργητικά πρότυπα, 42 με τα πρότυπα για τα βιοκλιματικά ή «παθητικά» σπίτια και 10 σπίτια παρήγαγαν περισσότερη ενέργεια από αυτήν που κατανάλωναν.
• Δόθηκαν αντικίνητρα για τη χρήση Ι.Χ. Οι δρόμοι όπου μπορούν να κυκλοφορήσουν είναι λίγοι, ενώ η στάθμευση επιτρέπεται μόνο σε 3 σημεία στα όρια της συνοικίας. Μάλιστα στην κατασκευή των πάρκινγκ δεν συμμετείχαν όσα νοικοκυριά δεν διέθεταν ΙΧ. Με λίγα λόγια το αυτοκίνητο αντιμετωπίστηκε όχι σαν είδος πρώτης ανάγκης, αλλά σαν είδος πολυτέλειας.
• Εξυπηρέτηση από δημόσια συγκοινωνία. Ήδη η περιοχή συνδέται με το δίκτυο του ελαφριού μετρό και σύντομα θα συνδεθεί και με τον υπεραστικό σιδηρόδρομο.

Το έργο ολοκληρώθηκε το 2006, απ’ ότι φαίνεται με επιτυχία. Τα μισά σχεδόν νοικοκυριά δεν διαθέτουν ΙΧ. Αν και παρατηρηθήκαν προβλήματα και δεν στάθηκε δυνατό να απομακρυνθεί το ΙΧ από όλους τους δρόμους, το σχέδιο συγκοινωνιών φαίνεται να λειτουργεί. Κάποιοι είπαν ότι το έργο είναι ελιτίστικο, απευθύνεται σε μεσοαστικές οικογένειες που έχουν το περιθώριο να πληρώσουν κάτι παραπάνω για λίγη περισσότερη «οικολογία» στην καθημερινή τους ζωή. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα case-study, ένα παράδειγμα που αν πετύχει μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και να βοηθήσει στο να γενικευτούν παρόμοιες παρεμβάσεις.

Πηγή: www.vauban.de

Ούτε πάλι

Και η δεύτερη απόπειρα να εγκρίνει το Δημ. Συμβούλιο Μελισσίων τη μελέτη για την κατασκευή ποδηλατοδρόμου που θα περνάει και από τα Μελίσσια απέτυχε, θύμα

• των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων
• του γελοίου θεσμικού πλαισίου που διέπει τους δήμους και επιτρέπει σε δημάρχους που έχουν χάσει τη δεδηλωμένη να συνεχίζουν να διοικούν αν και βρισκόμενοι σε ομηρία
• των στερεότυπων της νεοελληνικής κοινωνίας, που στα λόγια ενδιαφέρεται για το περιβάλλον, αλλά όταν ακούσει για ποδηλατόδρομους, ανεμογεννήτριες, λεωφορειολωρίδες, ελεγχόμενη στάθμευση στην περιοχή της, τα απορρίπτει γιατί "δεν είναι πλήρεις οι μελέτες".

Για πιο πλήρες ρεπορτάζ από την κωμικοτραγική αυτή συνεδρίαση

http://www.amarysia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22304:-lr-&catid=144:new&Itemid=218

(η εικόνα δάνειο από το site www.podilates.gr)

Η προτεινόμενη χάραξη για τον ποδηλατόδρομο

Η προτεινόμενη μελέτη για τον άξονα ποδηλατόδρομου που περνάει και από τα Μελίσσια. Με το μπλε χρώμα η προτεινόμενη διαδρομη. Περνάει από δρόμους χαμηλής κυκλοφορίας, ήπιας κλίσης και διασχίζει διαμπερώς τα Μελίσσια και ενώνει περιοχές που θα υπάρχει ζήτηση για κίνηση με ποδήλατο (γυμναστήριο, κολυμβητήριο, πάρκα, γήπεδο, ρέμα). Άντε να δούμε....

10 λόγοι για να θέλω τον ποδηλατόδρομο στα Μελίσσια

1.Γιατί το ποδήλατο (μαζί με το περπάτημα) είναι η πιο οικολογική μορφή μετακίνησης.

2. Γιατί σε μια περιοχή σαν τα Μελίσσια, λόγω χαμήλης πυκνότητας πληθυσμού, δεν είναι τόσο εύκολο να απαιτήσεις Μετρό και πυκνά δρομολόγια από λεωφορεία. Οπότε το ποδήλατο είναι ο μόνος τρόπος για να απεξαρτηθείς από το ΙΧ.

3. Γιατί η προτεινόμενη μελέτη έχει συνταχθεί από μηχανικούς που παλεύουν χρόνια για το ποδήλατο και είναι, κατά τη γνώμη μου, αρκετά καλά μελετημένη.

4. Γιατί η διαδρομή περνάει από περιοχές ήπιας κλίσης, χαμηλής κυκλοφορίας και ενώνει κομβικά σημεία της πόλης (γήπεδο, κολυμβητήριο, δασάκι, κλειστό γυμναστήριο).

5. Γιατί εγώ ο ίδιος αυτή τη διαδρομή ακολουθώ για να πάω από Βριλήσσια για Κηφισιά, άρα μάλλον δεν είναι άσχημα σχεδιασμένη.

6. Γιατί δεν την παλεύω να μου κορνάρουν οι κακομαθημένοι οδηγοί. Καμιά μέρα θα σηκώσω το πέταλο και θα γίνει ζημιά.

7. Γιατί ο κολλητός μου θρυμμάτισε το χέρι του, τρακάροντας με ένα ΙΧ σε έναν ήσυχο κατά τα άλλα δρόμο του Φαλήρου. Άρα και στα προάστια δεν είναι πολυτέλεια οι ποδηλατόδρομοι.

8. Γιατί προτιμώ τα λεφτά από τον προϋπολογισμό να μην πάνε για κόμβους στον Υμηττό, «αποσύρσεις» κλιματιστικών, «αποσύρσεις» Vitara για να πάρεις SUV, και σε άλλα «πράσινα» μέτρα. Ας πάνε στον ποδηλατόδρομο και ας τον χρησιμοποιήσουν λίγοι.

9. Γιατί πρόκειται για έναν μεγάλο άξονα ποδηλατοδρόμων και όχι ένα αποσπασματικό μέτρο.

10. Γιατί όταν ξεκίνησα το ποδήλατο μου λέγανε ότι η Αθήνα δεν είναι για ποδήλατα. Τώρα μας λένε υπομονή να λυθεί πρώτα το κυκλοφοριακό. Λυπάμαι αλλά ο χρόνος σας τελείωσε, θέλουμε μία βιώσιμη πόλη.

Όχι στον ποδηλατόδρομο στα Μελίσσια απο το Δημοτικό Συμβούλιο

Το Δημ. Συμβούλιο του Δήμου Μελισσίων, της πόλης με το θλιβερό προνόμιο να έχει τη χειρότερη κυκλοφοριακή συμφόρηση στα βόρεια της Αθήνας, απέρριψε το έργο κατασκευής ποδηλατόδρομου, θύμα προφανώς διακομματικών και εσωκομματικών τριβών. Η βιώσιμη μετακίνηση φαίνεται είναι ακόμα πολυτέλεια στη χώρα μας.

http://www.amarysia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21848:lr-&catid=111:new&Itemid=219

Κουριτίμπα (μέρος 1)

Το Μάρτιο του 2009 επισκέφτηκα τη Βραζιλία και μεταξύ άλλων την Κουριτίμπα. Στο παρακάτω κείμενο προσπάθησα να περιγράψω τις εντυπώσεις μου, από τη σκοπιά του τεχνικού που ενδιαφέρεται για τον πολεοδομικό και βιοκλιματικό σχεδιασμό, παραθέτοντας κάποια πιο ειδικά στοιχεία τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι πλήρη ούτε αντιπροσωπευτικά.

Λίγα λόγια για την Κουριτίμπα.

Η Κουριτίμπα είναι παντελώς άγνωστη (και ίσως δίκαια) στον πολύ κόσμο. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη (όπως το Ρίο), ούτε ιδιαίτερα παλιά (όπως το Σαλβαδόρ), δεν υπήρξε ποτέ κέντρο του αποικιακού εμπορίου (όπως η Μίνας Ζεράις), ούτε υπήρξε ένα φουτουριστικό πρότζεκτ (όπως η Μπραζίλια). Κανένα τραγούδι δεν γράφτηκε για αυτήν, κανένας χορός δεν γεννήθηκε εκεί, ούτε καν έχει κάποια γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα. Και όμως είναι η πόλη που οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα ήθελαν να ζουν, ενώ είναι πασίγνωστη σε όλους τους συγκοινωνιολόγους και πολεοδόμους. Ο λόγος: έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα δημόσιων συγκοινωνιών στον κόσμο και δίκαια αυτοαποκαλείται η πιο βιώσιμη πόλη της Βραζιλίας. Η επίσκεψη μου εκεί δικαιολόγησε κάποιους μύθους, κατέρριψε κάποιους άλλους και μου αποκάλυψε μια ενδιαφέρουσα πόλη, μακριά από κάθε βραζιλιάνικο στερεότυπο.

Η Κουριτίμπα αποτελεί την πρωτεύουσα του Παρανά, μιας αγροτικής επαρχίας στο νότο της Βραζιλίας. Οι κάτοικοι της έχουν ένα από τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στη Βραζιλία και οι περισσότεροι είναι απόγονοι μεταναστών (Ιταλών, Πολωνών, Ιαπώνων) που έφτασαν στη Βραζιλία στις αρχές του αιώνα. Η Κουριτίμπα αν και αποτελούσε πρωτεύουσα επαρχίας από το 19 αιώνα γνώρισε μεγάλη πληθυσμιακή έκρηξη στα μέσα του αιώνα. Το 1970 μπροστά στο φάσμα της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης η οποία έκανε αβίωτες τις περισσότερες βραζιλιάνικες (αλλά και ελληνικές) πόλεις, μια ομάδα αρχιτεκτόνων, επιστημόνων και πάνω από όλα η τοπική κοινωνία, όχι μόνο συνέταξε ένα πρωτοποριακό ρυθμιστικό σχέδιο, αλλά στη συνέχεια το συνέχισε κιόλας.

Κάποια ιστορικά στοιχεία

Ήδη από τη δεκαετία του 1940 είχε εκπονηθεί ένα πρώτο ρυθμιστικό σχέδιο, που δεν κατάφερε όμως να δώσει λύση στα σοβαρά οικιστικά και κοινωνικά προβλήματα που προκαλούσε η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού (140.000 το 1945 500.000 το 1965).

Το 1965 εκπονείται νέο ρυθμιστικό αρκετά φιλόδοξο και πρωτοποριακό, με σκοπό την ενίσχυση της δημόσιας συγκοινωνίας, την αύξηση του πρασίνου, τη προστασία και ανάδειξη του ιστορικού κέντρου και την οργάνωση των χρήσεων γης για να εξυπηρετούνται καλύτερα από τις δημόσιες συγκοινωνίες. Το 1966 ιδρύεται το IPPUC, ένα ίδρυμα ημιανεξάρτητο από το δήμο που σκοπό έχει να εποπτεύει την εφαρμογή του ρυθμιστικού και να το επικαιροποιεί. Σε αυτό δούλευε και ο Jaime Lerner, αρχιτέκτονας ο οποίος θα εκλεγεί δήμαρχος για τρεις διαφορετικές θητείες (1971-1974 1979-1983 1989-1992) και με τις πρωτοποριακές και ριζοσπαστικές πρακτικές του θα σημαδέψει την πορεία της πόλης.

Ωστόσο η επιλογή της Κουριτίμπα να επενδύσει στη βιώσιμη ανάπτυξη δεν ήταν μόνο θέμα προσώπων .Σήμερα το πολεοδομικό συγκρότημα έχει 2,5 εκατομμύρια κατοίκούς και ένα από τον υψηλότερους δείκτες ιδιοκτησίας στη Βραζιλία, ωστόσο οι κάτοικοι του εξακολουθούν να εμπιστεύονται τις δημόσιες συγκοινωνίες και να απολαμβάνουν μια, σε μεγάλο βαθμό ακόμα και για τα ευρωπαικά πρότυπα, «βιώσιμη» πόλη. (φωτό Κ. Καταβούτας)

συνεχίζεται....

Κουριτίμπα (μέρος 2)

Eίναι όντως «πράσινη» πόλη? (τι λέγανε τα βιβλία)

Σύστημα συγκοινωνιών

Η Κουριτίμπα έγινε παγκόσμια γνωστή για το πρωτοποριακό σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών της. Και μάλιστα βασισμένο στα λεωφορεία που στην Ευρώπη είναι στη χειρότερη ταυτισμένα με την ταλαιπωρία, στην καλύτερη προορίζονται για μικρές διαδρομές. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησαν ότι με ένα ποσό πολλές φορές μικρότερο (100 φορές σε σχέση με το μετρό και 20 σε σχέση με το τραμ) μπορούσαν να κατασκευάσουν ένα δίκτυο συγκοινωνιών αρκετά αποδοτικό. Εκμεταλλευόμενοι και τα χαμηλά ημερομίσθια που μειώνουν το υψηλό κόστος λειτουργίας ενός συστήματος που απαιτεί πολλούς εργαζόμενους όπως τα λεωφορεία, σε σχέση με το αυτοματοποιημένο μετρό, δημιούργησαν ένα πρωτοποριακό και πολύ αποδοτικό σύστημα.

Κεντρική ιδέα του συστήματος οι 5 μεγάλοι οδικοί άξονες. Σε αυτούς κινούνται το biarticulados, διαρθρωτά λεωφορεία ικανά να μεταφέρουν 270 επιβάτες. Τα λεωφορεία αυτά κινούνται σε λεωφοριολωρίδες και λεωφοριοδρομους κατά μηκος αυτών των αξόνων. Στις υπόλοιπες γραμμές κινούνται συμβατικά λεωφορεία.

Κατά μήκος των μεγάλων αξόνων σχεδιάστηκαν όμορφοι και λειτουργικοί κυλινδρικοί σταθμοί. Σε αυτούς ο επιβάτης πληρώνει πριν την είσοδο του στο λεωφορείο, προστατεύεται από τα καιρικά φαινόμενα και μπαίνει γρήγορα στο λεωφορεία χωρίς να ανεβεί σκαλιά. Αποτέλεσμα: η επιβίβαση και αποβίβαση γίνεται πολύ γρηγορότερη.

Το εισιτήριο είναι ενιαίο και σχετικά χαμηλό, ενώ οι ιδιωτικές εταιρίες που κάνουν τα δρομολόγια πληρώνονται με βάση το οχηματοχιλιόμετρο και όχι το επιβατοχιλιόμετρο (πριμοδοτώντας έτσι τα πιο απομακρισμένα δρομολόγια).

Αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος συγκοινωνιών είναι και η οργάνωση των χρήσεων γης. Εφαρμόστηκε το σύστημα “trinario”. Στο κέντρο ένας από τους 5 μεγάλους άξονες, με 2 λεωφοριολωρίδες στο κέντρο και εκατέρωθεν δρόμους τοπικής κυκλοφορίας. Σε απόσταση ενός τετραγώνου από τον κεντρικό άξονα, υπάρχουν μεγάλες οδικές αρτηρίες μονής κατεύθυνσης που οδηγούν προς και από το κέντρο. Στα οικοδομικά τετράγωνα που εφάπτονται των δρόμων του “trinario” υπάρχει μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, υπηρεσίες, εμπορικά κέντρα. Ο δήμος αγόρασε εκτάσεις δίπλα σε αυτούς τους άξονες και κατασκεύασε κατοικίες για 17000 φτωχές οικογένειες.

Άποψη της κεντρικής Κουριτίμπα από τον 24^ο όροφο διαμερίσματος (διακρίνεται στο χαμηλά η διάρθρωση του οδικών αξόνων με λεωφοριολωρίδα στο κέντρο και τοπικές οδούς εκατέρωθεν)

Το σύστημα trinario σε τομή

Πηγή http://onlinepubs.trb.org/onlinepubs/tcrp/tcrp90v1_cs/Curitiba.pdf

Σήμερα αν και η Κουριτίμπα έχει ένα από τα υψηλοτέρα ποσοστά κατοχής ΙΧ στη Βραζιλία(γύρω στο 35%), τα 2/3 των μετακινήσεων γίνονται με δημόσια συγκοινωνία (σε σχέση με το 1/3 στην Αθήνα).

Xρήσεις γης – Χωροθέτηση

Η Κουριτίμπα προσπάθησε να οργανώσει τις χρήσεις γης, όχι μόνο για να τροφοδοτήσει το σύστημα συγκοινωνιών, αλλά και για οργανώσει με ένα «βιώσιμο» τρόπο τη λειτουργία της πόλης.

Η βιομηχανική περιοχή τοποθετήθηκε σε μια περιοχή 12 χιλιόμετρα από το κέντρο, με πυκνή σύνδεση με συγκοινωνία. Εκεί κτίστηκε μια νέα συνοικία με υποδομές, υπηρεσίες, σχολεία, κατοικίες και πάρκα σε μία έκταση που ανήκει εξ’ ολοκλήρου στο δήμο. Με γάλο μέρος των κατοικιών προορίζεται για φτωχές οικογένειες, ενώ οι βιομηχανίες πρέπει να πληρούν αυστηρά περιβαλλοντικά κριτήρια για να μπορούν να εγκατασταθούν.

Άρχισε μια προσπάθεια αναζωογόνησης του ιστορικού κέντρου με πεζοδρομήσεις, δυνατότητα μεταφοράς συντελεστή σε όσους ανακαινίζουν παλιά κτήρια κλπ.

Δημιουργήθηκαν πάρα πολλά πάρκα στην περιφέρεια της πόλης. Μέσα σε 20 χρόνια η αναλογία τετραγωνικών μέτρων πράσινου ανά κάτοικο εκτινάχτηκε από τα 0,5 στα 52, ένα από τα μεγαλύτερα νούμερα παγκοσμίως. Τα περισσότερα πάρκα έχουν και τεχνητές λίμνες που χρησιμοποιούνται για την αποστράγγιση των όμβριων της περιοχής, η οποία παλιότερα ήταν βάλτος. Δημιουργήθηκαν 150 χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων καθώς και νέος βοτανικός κήπος σε μια παλιά χωματερή.

Θεσμοθετήθηκαν πρωτοποριακά προγράμματα για την αποκομιδή των σκουπιδιών. Καθώς οι στενοί δρόμοι των φαβέλας δεν επιτρέπουν να μπουν τα αποριμματοφόρα του δήμου, ο δήμος δίνει εισιτήρια λεωφορείων ή είδη πρώτων ανάγκης σε όσους κατοίκους «πωλούν» τα σκουπίδια τους. Αποτέλεσμα η σοβαρή βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στις φαβέλες.

Κοινωνική πρόνοια

Η Κουριτίμπα είναι γνωστή για τα πρωτοποριακά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.

Ειδικά διαμορφωμένα παλιά λεωφορεία γυρνούν στις γειτονιές παρέχοντας μαθήματα τεχνικής εκπαίδευσης σε νέους. Εθελοντές δίνουν φαγητό και παρέχουν προσχολική εκπαίδευση σε παιδιά από τις φαβέλες.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δημιουργήθηκε το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Περιβάλλοντος που παρέχει δωρέαν μαθήματα σχετικά με το περιβάλλον σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (οδηγούς ταξί, δημοσιογράφους, δάσκαλους). φώτο Κ. Καταβούτας

συνεχίζεται...